Çocukluğumuzda pek bir modaydı; ergenliğe adım atmakta olan her öğrencinin -özellikle de kızların- günlükleri vardı. Kimisi elden ele gezer, arkadaşlara ayrılan sayfalara "sepet sepet yumurta" diye başlayan abidik mesajlar yazılırdı. Kimileri de pahalı ve afiliydi. Asma kilitleri ya da buna benzer kilit mekanizmaları vardı ki her önüne gelen okuyamasın.
Diyeceğim o ki, bu web günlüğü denen zıkkımın asma kilidi falan yok. Sırf bu yüzden her istediğimi ve her aklımdan geçeni yazamadığımı ve bu nedenle de fena tazyik altında olduğumu iyiden iyiye hissediyorum bu aralar.
Eee; ne boka yaradı ki şimdi bu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder